Gajusz Juliusz Cezar: życie w pigułce

Gajusz Juliusz Cezar, postać, która przeszła do historii jako wybitny generał, państwowiec, autor i historyk, zazwyczaj kojarzony jest przede wszystkim ze swoją rolą dyktatora Republiki Rzymskiej oraz dramatyczną śmiercią, podczas której miał wypowiedzieć słynne „I ty, Brutusie?”. Jednak życie Cezara było znacznie bardziej złożone i fascynujące.

Urodzony 12 lipca 100 r. p.n.e. w Rzymie, pochodził z rodziny o silnych wpływach politycznych – jego ojciec był pretorem, a rodzina matki dostarczyła wielu konsulów, co można porównać do dzisiejszych premierów. O dzieciństwie Cezara niewiele wiadomo, a główne biografie, autorstwa Swetoniusza i Plutarcha, rozpoczynają się od jego nastoletnich lat. Gdy miał około 15 lat, śmierć ojca uczyniła go głową rodziny. Wkrótce potem, po przegranej wojnie przez jego wuja, Gajusza Mariusza, Cezar znalazł się w niebezpieczeństwie – przegrany Sulla pozbawił go dziedzictwa i zmusił do ukrywania się, choć ostatecznie został ułaskawiony dzięki wstawiennictwu rodziny matki.

Po wyjeździe z Rzymu, Cezar dołączył do armii rzymskiej, gdzie szybko zyskał uznanie, zdobywając wysokie odznaczenia. Po dobrowolnym ustąpieniu Sulli z dyktatury i jego śmierci, Cezar został porwany przez piratów, co jest jedną z bardziej barwnych historii z jego życia – sam negocjował wyższy okup za siebie, a po uwolnieniu zorganizował pościg i zemścił się na swoich porywaczach.

Jego kariera polityczna nabrała tempa po wyborze na pontifexa (kapłana rzymskiego), a następnie trybuna wojskowego. Jako pontifex maximus, czyli najwyższy kapłan, oraz praetor, a później gubernator Hiszpanii, Cezar stale piął się po szczeblach rzymskiej hierarchii politycznej. Kulminacją jego wczesnej kariery było wybranie na konsula w 60 r. p.n.e. i utworzenie Pierwszego Triumwiratu z Pompejuszem i Krassusem.

Jako prokonsul Gali, Cezar rozpoczął podbój tego terenu, który trwał 8 lat i znacząco rozszerzył granice Rzymu. Jego sukcesy, połączone z decyzją o nieposłuszeństwie wobec senatu, który nakazał mu powrót do Rzymu i rozwiązanie armii, doprowadziły do wojny domowej. Cezar, przekraczając Rubikon, symbolicznie rozpoczął konflikt z republiką, wypowiadając słynne „Alea iacta est” („Kości zostały rzucone”).

Po zwycięstwie i objęciu władzy jako dyktator, jego rządy trwały zaledwie rok – został zamordowany w Idy marcowe 44 r. p.n.e. przez grupę senatorów. Jego śmierć nie tylko zakończyła pewien etap w historii Rzymu, ale również zapoczątkowała kolejną wojnę domową, która ostatecznie doprowadziła do powstania Imperium Rzymskiego pod rządami jego adoptowanego syna, Oktawiana Augusta.

Życie Juliusza Cezara to opowieść o ambicji, polityce, wojnie i dramacie, która na zawsze zmieniła oblicze starożytnego świata.